ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ

1

Πατέρας μας ο ήλιος

και μάνα μας η ειρήνη.

Αδέλφια εγώ δεν έκανα

κι άλλο κακό δεν θρήνησα,

πλην τον χαμό των φίλων.

Δω πέρα μόνη κάθομαι,

γριά, παρηκμασμένη,

εγώ που θα γινόμουνα

βασίλισσα^. λόγος στερνός

στο τέλειο σκοτάδι:

Η μάχη φέρνει πόλεμο

κι ο πόλεμος φαρμάκια.

Η Άννα τέτοια γράφει.

2

Όλα άρχισαν μες στη φωτιά,

ο πόλεμος διαρκώς μπροστά μας.

Μεγάλωσε σε δύσκολους καιρούς,

αντί για δέρμα πανοπλία

γερή, αντί για χέρι ξίφος.

Λέξεις σαν βέλη του ταιριάζουν.

Η σκέψη μου πιο γρήγορη απ’ τη λέξη,

στη θύμηση του Ποιητή ταγμένη

παντοτινά, μα μη βιαστείς,

μην πεις το μυστικό, μη γράψεις.

Πριν φύγεις, διάβασέ με πάλι.

3

Άκου, λοιπόν, όποιος κι αν είσαι,

πώς ονειρεύομαι τα βράδια.

Υπάρχει στα βουνά μια πόλη

λαμπρή, σαν ήλιος μες στον ήλιο.

Πληγές παράθυρα στα σπλάχνα^.

φυσά, μα φύλλο δεν σαλεύει.

Μια μυστική σιωπή παντού

αποκαλύπτει: δεν μετράμε χρόνια,

αγγίζουμε το τέλος.

Υπάρχει κάπου στα βουνά, κι εγώ

την είδα βιαστικά. Γλυκά

με ξύπνησε η καμπάνα

και τ’ όνειρο μου διέλυσε.

Ο πόλεμος τελείωσε^.

ας θάψω τους νεκρούς μου.

4

Φωλιάζει  κάτι μαγικό στη νύχτα,

που σε ξορκίζω να μην πεις.

Κι η μοναξιά δεν θλίβει, δεν πονάει

(είναι συνήθεια κι αυτή, να πλάθεις ήχους).

Είχα στα χέρια έναν χρυσό

σταυρό, που τώρα έχει χαθεί

- στο μαύρο φαίνονται όλα ίδια.

Μα πίσω από τα βλέφαρα,

οι μνήμες παίρνουν μια μορφή

δικιά τους και δικιά μου.

Κάτι το μαγικό,

που σε ξορκίζω, μην το πεις^.

αχ, μην προδώσεις, φίλε!